Ik heb een makkelijke zwangerschap gehad. Maar mijn bevalling vond ik zwaar. Op het moment suprème dacht ik dat ik gek werd van de pijn, maar het cliché is waar… als je eenmaal je kind in handen hebt, ben je (bijna) alles vergeten. Van te voren zag ik niet op tegen de bevalling. Zoveel vrouwen zijn al bevallen, dat moest ik toch ook kunnen? Maar door de ervaringsverhalen van vriendinnen was ik toch wel zenuwachtig geworden. Ik was bang voor de knip. Ook hoorde ik van hun kwaaltjes na de bevalling, zoals pijnlijke hechtingen en urineverlies na een grote lachbui. Dat wilde ik voorkomen. Via via hoorde ik van Epi-no en vond het de moeite waard om het uit te proberen.
Drie weken getraind
Ik moet toegeven dat ik met vriendinnen gelachen heb over het inbrengen van een ballonnetje. De eerste training vond ik ook lastig. Ik moest over een drempel heen om het de eerste keer in te brengen. Deed ik het wel goed? Tot hoever kan het ballonnetje gaan? Voelt de baby er niks van? Maar na twee dagen heel voorzichtig proberen, ging het steeds makkelijker. De uitleg in de handleiding was erg handig. Ik ben drie weken voor de uitgerekende datum begonnen met ‘trainen’.
Ingeleid
Mijn bevalling is niet natuurlijk begonnen. Mijn zoon had geen haast om ter wereld te komen. Ik ben 16 dagen na de uitgerekende datum in het ziekenhuis ingeleid met een infuus. Omdat ik gewend was om het ballonnetje dagelijks in te brengen en te trainen, merkte ik dat ik het niet vervelend vond dat (assistent-)gynaecologen wilden voelen hoever de ontsluiting was. Ik lag twee dagen voor de bevalling in het ziekenhuis, dus ik heb veel verschillende doktoren aan mijn bed gehad. Door de Epi-no had ik genoeg zelfvertrouwen.
Slechts twee kleine hechtingen
Het was een korte bevalling (5 uur), maar wel met een weeënstorm. Dat was erg heftig. Mijn persfase duurde slechts zes minuten. En als de gynaecoloog niet nog bezig was geweest met het afronden van een andere bevalling een kamer verderop, dan had ik het nog sneller kunnen doen. Terwijl ik hoog aan het puffen was omdat ik nog niet mocht persen, riep mijn man dat hij al de haartjes kon zien. Grote paniek en de gynaecoloog werd snel opgepiept. Toen ik eenmaal ‘toestemming’ kreeg om te persen, was dat heerlijk. De gynaecoloog was achteraf verbaasd dat ik niet uit- of ingescheurd was. Er waren slechts twee kleine hechtingen nodig.